Twarz swoją widzę łagodną, dobrotliwą, uśmiecham się przez mgłę swoich oczu do ludzkich uśmiechów, do każdego, kogo oczy moje napotkają, do parku za oknem, do nieba, do życia mojego, do wspomnień wygładzonych jak kamyki w rzece, i nie czuję nic prócz ulgi, wielkiej ulgi. Uśmiecham się. Jakżeż dostatnie stamtąd jest moje życie, jakżeż szczęśliwe, spokojne stamtąd, jakżeż inne niż to teraz. Stamtąd. Widzę się tak, że aż zazdroszczę sobie tej starości. I tak spokojny, że prawie piękny. Prawie tak piękny, jak po łagodnej śmierci.
Twarz swoją widzę łagodną, dobrotliwą, uśmiecham się przez mgłę swoich oczu do ludzkich uśmiechów, do każdego, kogo oczy moje napotkają, do parku za oknem, do nieba, do życia mojego, do wspomnień wygładzonych jak kamyki w rzece, i nie czuję nic prócz ulgi, wielkiej ulgi. Uśmiecham się. Jakżeż dostatnie stamtąd jest moje życie, jakżeż szczęśliwe, spokojne stamtąd, jakżeż inne niż to teraz. Stamtąd. Widzę się tak, że aż zazdroszczę sobie tej starości. I tak spokojny, że prawie piękny. Prawie tak piękny, jak po łagodnej śmierci.