Olaf był najlepszym, co mi się przydarzyło w życiu. Kiedy go poznałam, nie wierzyłam, że ktoś taki mógłby się mną zainteresować. Mną, zahukaną szarą myszką, kulącą się na widok ojca i niepotrafiącą uwolnić się spod jego wpływu.
Babcia mówi na mnie "Lenka". Tak naprawdę to mam głupie imię, Leonarda, i mama, jak jest na mnie zła, to właśnie tak na mnie woła.(...) Mama, jak nie jest na mnie zła, mówi "Lena", a tata "Chodź No Tu". Już nie powiem, jak przezywają mnie w szkole... I tylko babcia nazywa mnie Lenką. I za to ją jeszcze bardziej kocham.
Wypada być. W tych dwóch słowach streszczała się właściwie cała filozofia życiowa mojej matki. Na pierwszomajowym pochodzie wypadało być w takim samym stopniu, w jakim wypadało pójść na procesję w święto Bożego Ciała. Wypadało przyjąć księdza po kolędzie, jak również ugościć po królewsku zastępcę komendanta MO, dawnego kolegę ojca. (...) Żeby tylko dobrze wypaść w oczach sąsiadów.
Naprzeciwko półki znajdował się kredens. To był naprawdę piękny mebel. Za przesuwanymi szybkami stały kieliszki, każdy z innego kompletu, ale kto by się tym przejmował. Kiedy przychodzili goście, nikt nie patrzył w czym, tylko co.
Olaf był najlepszym, co mi się przydarzyło w życiu. Kiedy go poznałam, nie wierzyłam, że ktoś taki mógłby się mną zainteresować. Mną, zahukaną szarą myszką, kulącą się na widok ojca i niepotrafiącą uwolnić się spod jego wpływu.
Książka: Księżniczka