Wiedziałem, że nawaliłem, że próbowałem na skróty przekazać jej prawdę, której uczymy się przez wiele lat. Nie ma schematów, nie ma niewidocznych nitek, za które ktoś pociąga, nie ma nagród za dobroć czy pracowitość. Jest tylko mozolny marsz, podczas którego jesteś sam, zamknięty we własnym ciele z mózgiem, który wciąż produkuje w tobie na przemian stany depresji i euforii, nadziei i załamania, pustki i poczucia sensu życia.
Wiedziałem, że nawaliłem, że próbowałem na skróty przekazać jej prawdę, której uczymy się przez wiele lat. Nie ma schematów, nie ma niewidocznych nitek, za które ktoś pociąga, nie ma nagród za dobroć czy pracowitość. Jest tylko mozolny marsz, podczas którego jesteś sam, zamknięty we własnym ciele z mózgiem, który wciąż produkuje w tobie na przemian stany depresji i euforii, nadziei i załamania, pustki i poczucia sensu życia.