W rzeczywistości za przemówieniami i sztandarami ku czci kawałka geografii upstrzonego słupkami granicznymi i arbitralnymi, niewytyczonymi liniami, czyli za czymś, co dla państwa jest najwyższą formą historii i metafizyki społecznej - kryje się ni mniej, ni więcej, tylko przebiegłe aggiornamento prastarego, prymitywnego strachu przed uniezależnieniem się od plemienia, przed odrzuceniem statusu masy, cząstki, przed staniem się jednostką, a także tęsknota za tym przodkiem, dla którego świat zaczynał się i kończył w znajomym ob
W rzeczywistości za przemówieniami i sztandarami ku czci kawałka geografii upstrzonego słupkami granicznymi i arbitralnymi, niewytyczonymi liniami, czyli za czymś, co dla państwa jest najwyższą formą historii i metafizyki społecznej - kryje się ni mniej, ni więcej, tylko przebiegłe aggiornamento prastarego, prymitywnego strachu przed uniezależnieniem się od plemienia, przed odrzuceniem statusu masy, cząstki, przed staniem się jednostką, a także tęsknota za tym przodkiem, dla którego świat zaczynał się i kończył w znajomym ob