Niemożliwością było, żeby Madame Chauchat spostrzegła coś z tych nici, które przędły się od jednego ze stołów, ku jej stołowi, a niepohamowanym pragnieniem Hansa Castropa było, żeby je właśnie, a nawet możliwie wyraźnie spostrzegła (...) zdawał sobie doskonale sprawę z bezsensowności sytuacji. Ale z kim dzieje się to, co działo się albo dziać zaczynało z nim, ten chce, żeby druga osoba wiedziała o jego stanie, nawet gdy nie ma w tym żadnego sensu i ładu. Taki jest człowiek.
Niemożliwością było, żeby Madame Chauchat spostrzegła coś z tych nici, które przędły się od jednego ze stołów, ku jej stołowi, a niepohamowanym pragnieniem Hansa Castropa było, żeby je właśnie, a nawet możliwie wyraźnie spostrzegła (...) zdawał sobie doskonale sprawę z bezsensowności sytuacji. Ale z kim dzieje się to, co działo się albo dziać zaczynało z nim, ten chce, żeby druga osoba wiedziała o jego stanie, nawet gdy nie ma w tym żadnego sensu i ładu. Taki jest człowiek.