Whitley Strieber

Jack Hallruszył przez salę ku brudnemu chłopakowi z idiotycznym, rzadkim zarostem. Sam poszedł w jego stronę i padli sobie w ramiona. Ich serca aż śpiewały ze szczęścia i może nawet dobry Bóg uśmiechnął się z radości, że miłość ojca do syna pokonała największą katastrofę od dziesięciu tysięcy lat, że obwieściła: jestem ponad śmierć i jestem od niej potężniejsza, to ja powiem, kiedy ojciec z synem mają się rozstać i to ja powiem, kiedy starzec ma się stać wspomnieniem, a młodzieniec wydać na świat własnego syna.

Ziemia unosiła się niczym klejnot na ogromnym niebie, nie tylko posiniaczona przez burze, ale i oczyszczona. Wisiała w przestrzeni kosmicznej, mroczna, niczym najgorsze wspomnienie, lecz wśród gwiazd świecąca jak najjaśniejsza nadzieja.