Hermann Broch

Nasłuchiwał śmierci, nie mogło być inaczej, świadomość tego faktu nachodziła go bez przerażenia, najwyżej z ową niezwykłą jasnością, która pojawia się zazwyczaj wraz ze wzrastającą gorączką. A teraz, leżąc w ciemności, w ciemności nasłuchując, rozumiał swoje życie i pojmował, jak dalece było ono nieustannym nasłuchiwaniem rozpościerania się śmierci, w rozpostarciu życia, w rozpostarciu świadomości, w rozpostarciu zalążka śmierci, który od samego początku złożony jest we wszelkim życiu i treść jego stanowi, podwójne i potrójne roz

Choć całe to życie okazuje się teraz porażką, jest porażką, od samego początku ugrzęzłe w niedoskonałości, na zawsze i na wieki skazane na porażkę, ponieważ nic nie zdoła nigdy przebić się przez chaszcze, ponieważ śmiertelnik nigdy nie wydobędzie się z gęstwiny, ponieważ w nieporuszonym błąkaniu się na jednym miejscu, uwarunkowany rozpaczą i przypadkowością, i każdy pozostaje uwikłany w okropności błędu, och, mimo wszystko, mimo wszystko nic nie stało się bez konieczności, nic się bez konieczności nie dzieje, ponieważ konieczność