Cisza jest z rudy żelaza, a zimno stoi w niej na baczność. W dolinach mieszkają tylko cienie nieba. Ostrożnie gładzą dłonią świerki. Jest to rodzaj przebaczenia za wszystko. Za życie. Tak jakby głaskaniem zdjąć winę z twarzy. Albo stać się dzieckiem. Wygładzić ciężar lat na twarzy. Tak cienie chmur pieszczą las. I wiem, że dobrze trafiłam. Dotarłam do krainy, która jest dotykana, być może dłońmi. Góry są surowe. I tym samym podobne do przebaczenia.Jakkolwiek się do nich zbliżamy są tak samo odległe. I bliskie. Czasami giną z p
Twoja nieobecność nagle stała się tak silna, że mogła w każdej chwili przybrać twoją postać. Mógłbyś zakwitnąć na śniegu, niczym tojad, modrzyk czy czerniec, równie wysoki, równie niepojęty.
Więcej