Catherine Issac

"Ale najgorsze jest to, że cały ten wyjazd nagle stracił sens. Będę musiała wrócić do Anglii i oznajmić mamie, że poniosłam porażkę. Że Adam się nie zmienił. Że właściwie nic się nie zmieniło. Łudziłam się, że rozpoczął nowy rozdział w życiu i nagle stał się oddanym ojcem dla syna, którego przez lata zaniedbywał. Najwyraźniej byłam w błędzie. Adam spędził po prostu z Williamem kilka miłych tygodni, rozkochał go w sobie, a teraz zamierza po raz drugi zniknąć z jego życia. Tyle że William nie jest już małym dzieckiem, które nie rozumie, co się wokół niego dzieje. Tym razem ma dziesięć lat i ubóstwia swojego ojca. Więcej: potrzebuje go, i to o wiele bardziej, niż obaj zdają sobie z tego sprawę."

"Kiedy wysiadam z samochodu i spoglądam na rozległą dolinę, przypomina mi się jedyna, ale za to fundamentalna lekcja, którą dostałam od życia w czasie ostatniego roku. 

Żaden człowiek nie wie, jak będzie wyglądała jego przyszłość. 

Większość z nas nie zaprząta sobie głowy myślą, że następnego dnia może wpaść pod autobus. Brniemy przez życie, biorąc je za pewnik.

Ja natomiast niczego nie jestem pewna. Absolutnie niczego. Cieszę się każdym pocałunkiem syna, każdym kęsem czekolady, każdym liściem spadającym z jesiennego drzewa i każdym wybuchem śmiechu przyjaciół.

Dobrze mi się żyje.

Fantastycznie. 

Już nie idę przez życie przerażona tym, co nastąpi, ponieważ byłaby to strata czasu, a tego mam mało. Kroczę przez moje cudowne, bogate życie z odwagą, której jeszcze niedawno nie miałam. Czasem trzeba poznać mrok, żeby dostrzec bijące od nas światło."