Żołnierz Korpusu 9 - wiersz

<!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} -->

Na twoich źrenicach cisza skalna

dominuje tylko śmiercią krwawą

Wędrującą o lasce z karabinem w dłoni

Samotny uśmiech gdy łuska naboju upada

Prosto w sercu krew w wino się przemienia

ból nie odbierze wizji Ukochanej

białej i pięknej jak śnieżynka

wśród tych odmętów walki

wiecznie niewinnej grzesznicy

wynurzającej się z pyłu

niczym z morza Afrodyta

Nie słyszysz już nic

… twoja śmierć...twoje serce…serce…serc…se…s

Prosta linia

Przy twoim trupie

Dzielnie trwają towarzysze

Myślą że otworzysz oczy

Z granatem w dłoni

Wspaniałym byłeś żołnierzem

Korpus9 mknie dalej

Zostawiając wyrwy w ziemi

na ciałach na duszach marnych

Wszędzie gubią Człowieka

W obłąkańczym szale

znienawidzić rozerwać zabić

Tymczasem sami siebie rwą

Ojczyznę budowaną pokojem

Który będzie się przechadzał

po zbezczeszczonych zwłokach

Z mózgami nawiniętymi

na gąsienice czołgów

Pada ostatni strzał

Ku czerwonej wolności