Złotnik - wiersz

palcami jak z wici młodego zboża

układał drobiny kamieni w marzenia

szafirowe utopie spajała lekkość

stopu białego złota z niewiadomą

z wyrazistej czerwieni słońca

rubinowym muśnięciem do snu

miedzianą melancholią za zaniknięciem

w srebrzących się konarach dodał  wspomnienie

zeszłej nocy nad ciemniejącym horyzontem

w środku tuż obok położył  opalizujące ramiona  

czekał aż powoli ostygną z gorąca do mglistej bieli

która przejdzie w odcieniach szarości w spowicie

zanurzone w wodzie pozostanie

trwale łącząc się z niezapomnianym

jedynym spojrzeniem na gorsze dni

szlachetniejszym jak niczyje przedtem