Z przestworzy - wiersz

Płynąc po niebie z wdziękiem

kreślą miliony tajemniczych znaków

wzlatują wysoko

ponad konary szumiących drzew

świat pod rozpostartymi skrzydłami

biorą w objęcia

wyłaniają się z gruzów

jak ognistopióre feniksy

Na ziemi ludzie z krzykiem

uciekają przestraszeni

gdy nadlatują żelazne ptaki

z dziobów w powietrze

ciskają srebrzysty deszcz pocałunków

Echo krzyczy z rozpaczy

jego dźwięk roznosi się

na cztery strony świata

kaskady czerwieni wzbijają się w górę

księżyc świeci trupioblado

nad zwałami rumowiska