Z prasy codziennej - Ku pamięci - wiersz

boję się że kiedyś zapomnę
cyfry na drzwiach mojego mieszkania

krążąc po betonowych arteriach
wpadnę pod samochód nieistnienia
zrównam się z asfaltem gdy ten rozgrzany słońcem
pozwoli mi wtopić się w czerń

ból wkłada kij w pajęczynę neuronów
i mąci w niej bez pamięci

dzienniki porzucone w autobusie linii zero
ich kartki zdeptane obcymi butami
czasami tylko sprasowane oczami

już nie pamiętam kto
ale przyczepił mi kartkę

„gdybym się włóczył przez życie – zadzwoń”