Z nadejściem wisony - wiersz

otworzę na oścież okiennice duszy

pozwalając umknąć ponurym wspomnieniom

na snów parapecie czas kwiaty zasuszył

może w świetle słońca znów się zazielenią

niechaj wiatru powiew nie skąpi świeżości

marzeniom przebrzmiałym jak okrzyki echa

dla nowych nadziei gniazdo niech wymości

na kolejną szansę cierpliwie poczekam

porwę pajęczynę co oplotła szyję

przysłoniła niebo nostalgi woalem

chcę pragnąć i kochać czuć że jeszcze żyję

upijając szczęściem myśli oszalałe