Wywołać ze wspomnień - wiersz

Dłonie złożone w stos

jakby za chwilę miały zapłonąć

tym razem nie będzie

miłego blasku płomienia

wydawało się że już czas

żeby wypowiedzieć najskrytsze myśli

najpierw w duchu żeby nikt nie słyszał

odwaga przyjdzie potem

ze swoją uśmiechniętą twarzą

milcząc nawet w chwili

kiedy  znajomy głos

zaginął gdzieś w okolicach

słońca pod naszymi stopami

być może światło to przewodnik

bezdomnych nad ziemskim niebem obłoki

pewnie gdzieś tam niedługo zamieszkam

przesuwają się puchate sny jak postacie

odchodzące bliskie oczom białe kruki

rosną do wielkości owiec na ciemnym tle nocy

jak prześwietlone projekcje nie pozwalają się wywołać oczom

i znowu przyszedł mi do głowy wyraz złożony

jak jasny piorun mieszkający

między splecionymi przez los palcami