Wygnańcy - wiersz

Wygnańcy to rasa niepodobnych do siebie.

Jedni milczący, ostoje konturowości,

samowystarczalni filozofowie sztuk wschodnich,

żyjących na cudzym brzegu – bez przyjaciół,

rozmów, pokątnych spojrzeń, waśni i niezrozumienia.

Drudzy błyszczą w eleganckim towarzystwie,

ulepieni z kruchego tworzywa

dopasowującego się do otoczenia -

pracowici przesadzacze swych korzeni,

wtopieni moralno-materialnie w odczyn

nowej kultury.

Najgorsi są ci trzeci – boscy wybrańcy,

roztargnieni twórczą pasją milczenia.

Ci zawsze są u siebie.

Tych jest kilku, co przez chwilę stąpali po niebie.