Wspomnienie - wiersz

Nigdy nie powróci, co raz utracone,

ani się nie znajdą zagubione dni,

gdyśmy zatraceni w miłości wyśnionej,

urzeczeni sobą ku świtaniu szli.

Teraz w zamyśleniu moment ten wspominam,

dywanów kwiecistych, woni zielnych łąk,

na nich obdarzona urokiem dziewczyna

w zaproszenia geście - rozbieganych rąk.

Rozmarzeni planem na wspólne przeżycia

odnajdywaliśmy nocnych rozmów sens,

wciąż się razem budzić i razem zasypiać,

płynąc wyobraźnią w nieskończony rejs.

Czas dany szczęśliwym nie był zbyt łaskawy,

przyszedł nieproszony, kładąc wokół cień,

działaniem podstępnym dokonał podmiany,

zabrał z sobą życie, zostawiając śmierć.

Spełnienia ostatnich twych życzeń, pokorny,

nie uronię w drodze ani jednej łzy,

w zamian bukiet złożę z bordowych peonii,

które z wonną rosą będą w parze szły.

Choć dla jednej chwili ze sobą spędzonej

oddałbym nie jedno, ale stokroć żyć.

Cóż, jak ogrodzeni kamiennym kordonem,

łączy nas już tylko wspomnień skryta myśl.

Z tym, co nieuchronne, trzeba się pogodzić,

chociaż zadra w sercu tak głęboko tkwi,

obraz czarnej myśli fotogram osłodzi,

z nurtem dalej płynąć, nim zabraknie sił.

Bo matka natura chyba wie najlepiej,

kiedy można czerpać radość z ziemskich chwil,

a kiedy ma zesłać klucz do nieba sklepień,

choćby miał się w sercu, żar miłości tlić.