Wrogowie. - wiersz

O czasie zdrady-czasie cnót,
W pogardzie lat niewoli.
Polskę germański deptał wróg,
A świat mu to zezwolił.

Za klęskę Moskwy mścił się kat,
Rozdarto na dwie poły.
I karmił zdradą brata brat,
Jak wrogie dwa sokoły.

Dymy obozów,stos nad stos,
Trup trupem ścieli pole.
Jęków męczonych głuchy głos,
Nad kajdan szczęk ,niewolę.

Rozdartych piekieł nadszedł wiek,
Zwycięstwa antychrysta.
I w barbarzyńcę zmienił człek,
Żył w wielu terrorystach.

I choć pokoju przyszedł czas,
Przeszłości nie pamięta.
Gdyż wraz z głupotą,serca głaz
Jest czasem zła nie tknięta.

I łeb podnosi stary wróg,
By w piersi bić ofiary.
I choć przekleństwem,stary dług,
Historii nie da wiary.

Józef Bieniecki