Wigilia, ale jaka! - wiersz

W domach wszyscy się krzątają,

by tradycji zadość czynć, bo  

zwyczajem polskim, przecie jest

przy stole wigilijnym razem siedzieć.

Lecz w tym pędzie spraw, zakupów 

gdzies gubimy swoich bliskich,  

którzy w samotności czas wigilijny

spędzić muszą niekochani, zapomniani.

Lecz nie ja, bo zostałam, jak co roku,  

zaproszona na wigiliję "pracowniczą" 

przez wspaniałego człowieka mec P.Rojka 

wraz z wszystkimi pracownikami do Rezydencji.   

Tam podjęto nas jak, byłego Prezydenta 

Kwaśniewskiego kaczką, polędwiczkami cielęcymi, 

gorącą czekoladą z likierem i czerwonym winem, 

a obsługiwał nas prawdziwy kelner z Włoch.   

Na opłatku, którym wszyscy się dzielili

z życzeniami szczęścia, zdrowia i radości, 

by w najbliższy cały rok zapomnieć 

o kłopotach, kłótniach i niesnaskach.

Bo nastąpił czas radości, że w te nasze 

szare progi choć na chwilę Pan zagości, 

który w serca nasze odrobinę szczęścia  

zdrowia, wiary i miłości zawsze wnosi.

Radość duszę nam rozpiera 

śpiew wesoły w usta ciska,  

że nie długo się narodzi 

nasze nowe życie, ta Dziecina!          (MKW)