"Ważka..." - wiersz

.

dom = kupa kamieni ułożonych w sterte
ofiarny stos wyrzeczeń.poległych poświęceń
jakaś obojętność mnie cechuje
na losy aktualne świata tego...
o dziwo... podczas pijackiego
snu - zdrowie pełne wróciło...
dogorywa życiem _wybitnie CELNIE
Stwożyć to znaczy zrobić coś z niczego
jak samo NIC w niczym nie istnieje = BYTrwa
wiecznie = tętniące SERCE bez dopływu lin...
(7)

* * *
pomrukiem kolczastych krawędzi styka okrucieństwo
równin _łupieżem zaleci pomór żywych manekinów jak
gniciem krajobrazu na wydmach plamistych wystrzałów
matowe dno oceanów zdobędzie siłe wrednego wrzasku
santynowym welurem pokryje realność upadku _deseń
wydarzeń zbije grubą szybe niezbitego faktu _a nonsens
zdominuje pustką każdą okolice _gdy wbity cierń kwiatu
głębią tęczy rozczłonkuje cień jeszcze żywej ludzkości
na podskokach wicher młodszy brat wiatru przegna
swątem bogu winną nadzieje _lśniącymi żabami zagra
tętnice wskazówek cyferblatu _jedwabiem płonących
ZER - zawibruje robak grobem gdy szlochem sytej uczty
obudzi cmętarzysko zimnej zmarszczki _światowi
symulanci swoją masą zasłonią horyzont _uśmiechem
wiwatu popiół na pogożeliskach trumien zagra marsz
pustej duszy _płytkich zysków wrzodzie ale pamiętaj
życie nigdy nie umiera - dokąd księżyc bryze chłodzi
a jego Światło człowieka cieszy tłem rozlanej magi w
przełęczy _południkiem czułości _spojrzeniem oczu
dojrzeje szansa na uniesienie zemstą maczugi _nie
chcianych wyzysków od wyższych sfer _stróżami
nikczemności zapełnią się chłodne doły _okno serc
niewinnośc ma twarz boga plenerem najpiękniejszych
miejsc _światłem śnieżnej kuli _stokiem pełnym ludzi
morzem płodnym w słone powietrze_ dziecięcym
wzrokiem gdy trzyma w rękach żółty mlecz _słonce
zachodzi gdy w parkach ławki pełne od miłosnych ludzi
("Ważka..." 7.IV.2023 ZeBrA_k)

.