W jutrzni dnia - wiersz

W jutrzni dnia

Gdy księżyc pobladł w jutrzni dnia,

Na nieba firmamencie,

Odchodził nocy zwiewny czar,

Za jego to dotknięciem.

Dzień się obudził,szarość dnia,

Do lasu gdzieś umyka,

A przy potoku gęsta mgła,

Z ciemnością nocy tyka.

Słonko lizało listki łóz,

Zagląda do Przylasku.

A na koronach wielkich brzóz,

Błyszczała pełnia brzasku.

I tulił się wiosenny czas,

W pogodny dzień poranka.

I się przymilał,raz po raz,

W objęciach kwitł kochanka.

A świat wirował z słońcem dnia,

Na łodzi płynąc czasu.

Jakaś nadzieja tęskna szła,

Od łąk z świeżością lasu.

Józef Bieniecki