W BŁĘKITACH... - wiersz

W błękit nieba wzlatują myśli do Ciebie
pokorne modlitwy błagania dziękczynienia słowa
duszy potrzebna ta rozmowa jak wody żywej łyk
w błękitach lśni Twoja gwiazda i opromienia świat
błękitna planeta tańczy wiruje wokół niej

błękitne powiewne mgieł fale unoszą się opadają
kołysane wiatru tchnieniem wpisane w jego rytm
po błękitnych przestworzach płyną powietrzne łodzie
unosząc marzenia tęsknoty pragnienia przygody

błękitny oczu blask przesłonił komuś świat
pobłękitniało nadzieją spełnienia o miłości snu
i patrzysz w nie tak jak w morze w jego ciszę
i grozę niepewnością miotany... czy... tak

A ona zauroczona w błękitnej sukience
w błękitnych kolorach widzi świat
bo i on ten wymarzony błękitne oczy ma...
błękitna krew...legenda zbędna
gdy serce błękitną rapsodię gra
i tańczy w błękitach uniesień co dnia

Krystyna Kermel

11.06.2014