w alei smutku - wiersz

gdy pożółkłe liście

dywanem się stają

brylantowe krople

obmywają ciało

każdy krok przybliża

do rozmowy z bogiem

dusza chce wolności

byle nie bolało

w alejach smutku

gdzie piach i marmury

na końcowej stacji

wspomnień rzeka spływa

ogień grzeje płytę

z dzwonów gra muzyka

usta już zamilkły

nikt o nic nie pyta