Teatrzyk marionetek - wiersz

Teatrzyk marionetek rusza dziś w trasę

Z wielkim hałasem, więc przygotujcie kasę

Pierwszą klasę tworzenia dziś przedstawię

Pokażę jak się bawię i będzie po sprawie

Pławię się w fantazji, marzeniach i żartach

Przedstawiając to, czego nie ujrzycie w kartach

Uparta ze mnie bestia dążąca do celu

Nawet wtedy, kiedy moich zwolenników jest niewielu

Jestem dyrektorem, marionetką w jednym gabinecie

Postacią o której tak naprawdę nic nie wiecie

Chcecie przejąć teatr, lecz ja nim teraz zarządzam

I listę zatrudnionych osób sam tutaj sporządzam

To ja kreuję siebie i światem za kurtyną

Dopóki oklaski na widowni nie przeminą

Nie zginą moje skrypty, przedstawienie musi trwać

Jestem kimś, kogo nie chcecie na tej scenie znać

Moje sztuki są prawdziwe, pozbawione smutku, czerni

Cieszą mnie opinię tych wszystkich którzy są mi wierni

Nie wielu jest ich jednak ale to jest tu nie ważne

Gdyż liczą się jedynie uwagi tylko te poważne

Gdy opisuję to co widzę, rzadko sobie szydzę

Tego się brzydzę, zachowań ludzkich się wstydzę

Widzę więcej duszą, sercem, umysłem i ciałem

Chociaż moje wiersze nie są jeszcze całkiem doskonałe

Będąc na scenie mam marzenie, że świat zmienię

I że na nielicznych odbiorcach zrobię wrażenie

Moje przedstawienie to połączenie styli i nastroi

Krytykowane przez tego, kto sam siebie się boi

Teatralna poezja ukoi każdego, kto ją trochę czuje

Kogoś, kto pięknem świata stale się delektuje

Kto opisuje życie, ludzie na zawsze poezji oddani

Niech żyją więc moi wszyscy wierni fani