Taniec ze szklanką - wiersz

Jest jedną z kobiet, które nigdy nie opuszczą

Promienie słoneczne przechodząc przez jej pryzmat

Ulegają rozszczepieniu na wszystkie kolory tęczy

Rozświetlają twarz ruchem pędzla kolorowych akryli

Wspomnienia w zadumie powracają jak z bicza strzelił

Jakby mogło być bez ciebie moja kochana towarzyszko?

Napełnię ciebie teraz do połowy a ty mi połechczesz gardło

Będę ci mruczał do ucha swoją ulubioną dumkę na dwa serca

Chwycę oburącz i zatańczymy do białego rana

W międzyczasie otwierając zimnego szampana