Szeryl Gross - wiersz

Marudna Szeryl Gross nim wstała od łóżka jej ciężkie ciało jak paczka dynamitu dostarczona przez listonosza syczała. Gładząc się po łysinie, bez peruki, sina przeglądała się w tym samym lustrze codziennie zanim wyszła do pracy.

To samo codziennie.

 Dzień w dzień.

Praca.

Dom.

Taksówka.

Spinanie pośladków.

I jedno po drugim miłość bez zakończenia.

Miłość, która nie mogła się spełnić.

Szeryl tak jak każda guwernantka widziała w sobie kobietę bez przeszłości,która potrafi jedynie żyć dniem dzisiejszym.

Pustką?

Nie, a może ślepym zrządzeniem losu.

Bo ślepia miała nadwyrężone, krótkowzroczna istota wątpiąca nawet w istnienie swojego cienia. Wierzyła jedynie w swojego sobowtóra prześladowcę.

Siostrę? Bliźniaczkę? przyczajoną dziką i oschłą, o której wiedziała tylko z opowiadań rodzinnych.

Siostra prawdopodobnie żyła w Bangladeszu.

Wyjechała z ojcem w dzień rozłamu państwa od kościoła w 1923, dzień przed śmiercią Hilary Kent.