strapienie - wiersz

Patrzę wstecz zmęczonymi oczyma

Na ułomność czynów świadomych

I mordęgę każdego człowieka

Który nie ma odwagi i woli

By bez strachu wchodzić w codzienność

Z pękiem kwiatów ukłonem do ziemi

Czuć tą bliskość ich myśli strapionych

I przytulić skronią do skroni

Niech się łzy mieszają w miłości

By dać ulgę zmęczonym uczuciom

Bo żelazo gdy w czerwoności

Zmienia formę gdy sercem jest kute