Stary (pusty) dom - wiersz

Na wzgórzu nieopodal miasta

stoi stary, wielki dom

nikt z ludzi nie pamięta już

kto i kiedy zbudował go

kto zostawił i dlaczego

uciekł przed czymś - może sobą?

nigdy się tego nie dowiemy

czy był kiedykolwiek sobą

teraz dom jest całkiem pusty

nadgryziony zębem czasu

ludzie szeptają między sobą

że w tym domu nocą straszy...

Że nocą w blasku światłeł miasta

upiory przeszłych dni wracają

i zabijają przyszłość innych

bo przeszłości swej nie znają

to jednak tylko ludzkie szepty

upiorów tam nie było wcale

tylko kilkoro smutnych ludzi

samotnych, brudnych i omszałych

czas już dawno się dokonał

w domu go nie ma więc spokojnie

mogą w nim żyć nie bojąc się przyszłości

ich serca biją coraz woniej

trzaskają z hukiem okna powiek

ręce - choć drżą - są spokojne

umierają zagrzebani

wśród kurzu szaf i starych krzeseł

jak posągi zapomnianych Bogów

w obłudnej i fałszywej wierze

A ludzie dalej swoje szepczą

choć w domu kości juz grzechoczą

wciąż się do niego boją wejść

tak jasnym dniem jak ciemna nocą

nikt się nigdy nie dowiedział

kto w nim mieszkał i jak żył

nikogo to nie obchodziło

nikt nie chciał też uwierzyć mi

a dom jak znicz nad zimnym grobem

pyszni się blaskiem zimnych świateł

gdy blask księżyca go oświetla

zaczyna opowiadać z wiatrem

o mieszkańcach swoich progów

ludziach którzy byli smutni

dlatego mieszkali w nim w ukryciu

jak obdarci z marzeń wyrzutki

dlatego w nim mieszkali sami

by smutno bardziej nam nie było

dlatego nikt nigdy się nie dowie

co tam naprawdę się zdarzyło...