Samotni we dwoje - wiersz

Samotni we dwoje

Patrzę w ścianę
pokrytą białą farbą,
wypatruje samotności,
czegoś co bym chciał
aby nastąpiło.

Ściana rozmawia ze mną
swym wyglądem,
chropowatością,
niedociągniętą farbą,
zaciekiem jak łza.

Czytam o jej samotności
ja odejdę od niej
wstanę od stolika
zostawię pustą
filiżankę po kawie,

wejdę w tłum
tak samo samotnych ludzi,
ściana pozostanie w wyczekiwaniu
na następną samotną osobę...

Łódź 24.11.2014   Mirosław Leszek Pęciak