Rozmyślania ciecia w deszczu - wiersz

Cieć śpi w bramie z miotłą w dłoni bo zamiatać nie ma czego,

przecież nie ma sensu ruszać niedopałka rzuconego;

Śni o czasach mu dalekich, kiedy z kumplem na brzeg rzeki

podpatrywać biegł panienki

albo chować w krzakach szatki

gdy te z wody wychodziły

straszny rwetes w krąg czyniły

zasłaniając swoje wdzięki;

Nagle go wyrywa z drzemki

zasłyszany tekst piosenki;

to rezerwa wraca z woja

i już: „nie płacz matko moja”;

ja do ciebie lekkim krokiem i na rauszu,

na wysokim

Cieć z tęsknotą miotłę bierze

przecież kiedyś był żołnierzem!

Oficerki miał nowiuśkie co świeciły się jak szklanki

gdy po wyjściu z koszar biegł czym prędzej do kochanki.

Łza się w oku zakręciła na wspomnienie o wojaczce,

dzisiaj miotła i szufelka, w pustym łóżku zimne ranki,

 …

Na sygnale mknie karetka, ktoś się rodzi lub umiera

tak się przecież kręci życie, los nas do swej gry wybiera.

Kręci się więc karuzela, ktoś z niej wypadł?

 jego sprawa

inni wsiądą bez obawy, taka śmieszna ta zabawa!!!

Wiruj, wiruj karuzelo, kręć się w swym szalonym pędzie

kto z was złapie się kurczowo jeszcze chwilę tu pobędzie.

Innym, co nie mieli szczęścia

przyjdzie wypaść poza koło

a tam bieda, nie ma pracy i ogólnie

niewesoło…

…

a w pogodzie żadnej zmiany

Krajobraz wciąż zapłakany...