Przywilej - wiersz

Czyż to przywilej wiosny

że mnie nachodzi ciągle,

dręczy jak teściowa

i siedem dni się ciągnie.

Bolą mnie wszystkie członki

ku mojej pani złości,

w żołądku coś bulgocze

i zbiera się na mdłości.

Jak po wypitej wódce

dolega strasznie głowa,

nie kac to jest barowy

lecz jakaś żołądkowa.

Powiedział mi mój lekarz

nie mogę dać zwolnienia,

bo kryzys jest światowy

jest mnóstwo do zrobienia.

Sam siedzi pochlipuje

i nos w rękaw wyciera,

nie lekarz lecz konował

niech weźmie go cholera.

Chusteczki wciąż pod ręką

leje się z nosa ciurkiem,

a ja zamiast w łóżeczku

kuruję się za biurkiem.

Dopiero zaczną szukać

szczepionki na wirusa,

a jak ją już odkryją

to pójdzie do lamusa.

Bo jak co roku wiosną

przychodzi ciągle nowa,

w  rodzajach swych przeróżna,

hiszpańska, kurza, jelitowa.