przez bulaj - wiersz

jeżeli zabierzesz brzytwę

i wyciągniesz rękę

lub chociaż kij od szczotki

(w obawie przed studnią bez dna)

to opowiem ci

o naszym pod-wodogłowiu

między archipelagami

dźwigającymi ład naszego rejsu

sięgamy sensów głębinowych, mrocznych

(światło rozpuszcza się na dwunastym metrze)

i pięknych

powlekanych labiryntem raf koralowych

lecz gdy zabraknie sensów

albo zwyczajnie tlenu

nie szarpiemy za włosy, wykrawamy skrzela

(żądając konsekwencji w teorii ewolucji)

słowa - bąbelki lekkie ponad wszystko

długą drogę przebędą, nim pękną po prostu

a my w dół

niemi

gnębieni w głębi

to-nie-my

-nie-my

-my...

w głębi.

ból

bul

bul

.........................................................

potem wynurzeni

z od-mętnej codzienności

ukojeni morską ciszą klepek podłogowych

(była tu zawsze, za burtą naszej czaszki)

wykrztusimy z siebie kawałek spadającej rozgwiazdy

oczyścimy - gdy wyschnie, schowamy dokładnie