przekornie przekorny - wiersz

niedawno

czuliśmy się jakby zanurzeni

po dziurki w nosie

włosy nas łaskoczą

przekornym momentem

ciszy

gdzie my już nie razem

inni ścieżkami zacieramy

bogobojność naszych emocji

co rozlewały się

jak tłuszcz o tej porze

gdzieniegdzie

bezsensowne miganie

po wspomnieniach napawa

jak kot syczący bez poduszki

co pożądaniem nakłada

i stuka ogonem

niezadowolony

jak ty bez mych piersi

kwartalnie pojonych

nie mogą bez ciebie

wyjść na wierzch