Poprzez piękno - wiersz

Poprzez piękno

Tak mało, tak mało, tak mało,

Dobroci, uśmiechu i róż.

I kochać by wszystkich się zdało.

Przebaczyć, pokochać i już.

Malutka dziecina już woła,

Ogłasza wszem wobec swój cud.

I śpieszy zadziwiać dokoła.

Raz płaczem, uśmiechem, swój trud.

Na buzi rumieniec pąsowy,

I gwiazdki, dwa oczka, korale,

I mamy z dzieciątkiem rozmowy,

Uśmiechy, miłostki i żale.

Bo chociaż przekorne twe życie,

Nie jeden na drodze śle próg.

Wieczorem, czy rankiem, o świcie,

Przez życie prowadzi cię Bóg.

Za dużo, za dużo, za dużo,

Już jestem znużony podróżą.

Przez chwasty i tarnie, mój los,

Z uśmiechem na ustach, dam głos.

Spoglądam daleko przez kwiaty,

Na piękne i barwa bławaty.

Choć róża zaczepia i koli,

Ukłucie inaczej nas boli.

Józef Bieniecki