Pod powiekami własnych oczu,nie tylko zasypiam - wiersz

mogłabym opisać niebo po którym idę grzęznąc

rzekę do góry dnem i szarą trawę

która nigdy się nie zazieleni

dżwięki w gęstej zatopione ciszy

a potem milczenie pod tytułem 

wołanie

ciemność co razi jasnością i ślepca o doskonałej możliwości widzenia

mogłabym cienką przekroczyć granicę między sensem

a niedorzecznością