Peron - wiersz

Znów stoję na pustym peronie
wiatr starych wspomnień ma smak
otula swym płaszczem me dłonie
dając istnienia swój znak

Wiszący zegar z pękniętą wskazówką
odmierza minuty na wspak
pająk pracuje nad wizytówką
tkając mu z nici jesienny frak

Czas pokrył tory rdzawym kolorem
tu pociąg nie wjeżdżał od lat
Droga odcięta za semaforem
Tam właśnie kończy się świat

Przychodzę codziennie tu o tej porze
Z nadzieją, że stanie się cud
że wreszcie nadjedzie tu na tym torze
pociąg mych pięknych snów