październikowo - wiersz

blade słońce już nie cieszy
uśmiechu michałków
chłód zaczyna zęby szczeżyć
strasząc o poranku

klonom rubin wiatr potargał
by złoto w nadmiarze
tkać misternie w innych barwach
dmąc zdobne wiraże

zapłakane trawy z rosy
suszy dzień żałosny
brzmi żurawi tęskny okrzyk
żegnajcie do wiosny

nawet strumyk sennie chłodny
mruczy po kamieniach
przemykają zimne nosy
świat wokół zjesieniał