niemrawosc - wiersz

Wygnancy wlasnych marzen, niewolnicy skromnego odejscia w ciszy,

po nich sumienie pozorne jeszcze brnie w niewoli na smyczy.

Pany szlachetne zatartego krnabrnosci dostojenstwa, patrza po sobie,

dziwia sie glucho, ze ten upadly , to jako zywo byl czlowiek!

Tym sie nie miesci ow prawdziwosc w strzepach chowana po glowie,

ze jak to? zmiescic niemrawosc taka, w tem samym co o nich slowie.

Z gwoli spiacej niemrawosci, suto krojonego wzgardzenia,

 siostry dymiacego rogacza sposobia sie do wrot swych uchylenia.

Ledwie pokatnosc dostrzec mozna zmurszalego dywanu smrody,

a juz w zarazie topia sie nieogarniete plodem, katatoniczne grody.

Szalenstwo jeno tu swe poczatki posiada, ciagnac w bicze siane pustkowie,

na drodze ich jednak znow stoi strupialy, ten sam upadly Czlowiek...