Nie chcę medali - wiersz

Nie chcę medali

 

Jedno powiem:

Ja nie chcę medali.

Wrogie ręce,...

Przekonań, ułożą na szali.

 

Znasz li przyczyn rozdarcia,

Z pośród przyczyn wielu?

Zamiast muru- oparcia,

Stary przyjacielu.

 

Kielich pełen goryczy,

Gdy usta pragnęły.

Wielką zdradą niesmaku,

Do ust mych przylgnęły.

 

Trudno godzić zło z dobrem,

Gdy zbożem uprawne,

Pachnie głodnemu chlebem,

W nim chwasty powabne.

Śmieciem będą wśród ziaren.

W podpłomyków cieście.

Chwastem onym zatruwać.

We wszystkim, niewieście.

 

Trudno nie mieć urazów,

Nie wskazując wrogi,

Którzy butem zdeptali,

Twej Ojczyzny progi,

I ich wiernych obrońców.

Zdradzieckim sposobem,

Zarzynano jak zwierza,

Ścieląc gęsto grobem.

Trudno w oczy im patrzeć,

Nie dobyć rapiera,

Gdy pod ręką możności,

Śmierć w oczy zaziera.

 

Bić się, czynić na przekór,

Na historii drodze,

Siła, krzywdy, niewoli,

Piekląca w pożodze.

Dziś ich dzieci i wnuki,

W kwiecie rozwinięte,

Niosą czyny wraz z kłamstwem.

Bękarty przeklęte.

Aby duszę ubogich,

W zdradzieckim fedrunku,

Zakłuć ciosem wrogim.

 

By cię Niebo spaliło,

Masz Hydro głów wiele,

Nieraz jeszcze ukąsisz,

Lecz twe niecne cele,

Grono ludzi przejrzało,

Nim i ja polegnę,

Ciosy zadam językiem,

W niewolę zaprzędę.

 

Bo choć kołem się toczy,

Choć historia głucha,

Z grobu spojrzą me oczy,

Prawych tylko słucha.

 

Znowu wstaną z nas wieszcze,

I słowem odnowy,

Wstanie szabel las jeszcze,

Zetnie Hydrze głowy.

 

Nie odrosną w historii,

Nie wzrosły na prawie.

Na kolanach poniosą,

Hołd słuszny Warszawie.

 

Walcz więc szablą i słowem,

W czym masz talent srogi.

Tnij kąkoli badyle.

Twojej ziemi wrogi.

 

Gdy dzwon zabrzmi Zygmunta,

Zagrzmi w wielkiej sprawie.

Orła lotem popłynie,

Od Tatr ku Warszawie.

By w Oliwie zatrzymać swe

zwycięskie drogi.

Wielbiąc Matkę Maryję.

Nasze w Trójcy Bogi.

 

Józef Bieniecki