Nauka Mamy - wiersz

wokół ciemność - upadła wiara

smutno kochana Mamo

piszę codzienność - ciągle szara

dominuje - tak samo

„mój niepoprawny marzycielu

gdzie serca podpowiedzi

zaszczytów dostąpi niewielu

wiatr w twojej głowie siedzi”

przerosły mnie wielkie tęsknoty

sława dzisiaj to mity

nie potrafię unieść się wzlotem

spadam kruchy - rozbity

„tyle mówiłam o dobroci

siej radości nasiona

łan pszenicy cicho się złoci

chwast w jego gąszczu kona”

kiedyś nieszczęsne pychy ziarno

wykiełkowało w głowie

i zbieram tylko rozpacz czarną

ułomny bywa człowiek

„trzeba przełknąć ziarno goryczy

herbatę pić z piołunem

co ma blask sztuczny i zwodniczy

nie będzie złotym runem”

moja Mamo kiedy tak boli

czy wzlotem są upadki

opętany w wiecznej niewoli

potłuczony spadam – łzy świadkiem

„dosięgniesz nieba na kolanach

ból jest najlepszym lekiem

skromności kromka chleba z rana

dobroć karmi się mlekiem”

tyle razy już zabijany

dobroć serca w okruchach

ile razy mam goić rany

pustka jest taka głucha

„bądź zawsze cichym kłosem żyta

ponad ludzkim upadkiem

najpiękniej kwiat zgody zakwita

nieś uśmiechu bławatki”

wielokrotne razy kamieniem

niczym zwierzę w potrzasku

pozostało leczyć cierpienie

pisać grzechy na piasku

„najlepiej spojrzeć na swoje

zawsze byłeś rogaty

nie wpuszczaj złości na pokoje

w przyjaźni żyj ze światem”

motylem trzeba być w rozmowie

potulnie skrzydła schować

drugiemu wilkiem dzisiaj człowiek

w zamian sztylety słowa

„rany goi uległe słowo

dobrocią ostrze stępić trzeba

nie rań uczuć gorącą głową

bratu i siostrze uchyl nieba”