nad mogiłą - wiersz

wreszcie mamo rozumiem jakim byłaś darem

tak trudno się obudzić z troskliwej przeszłości

szlochem roszą mogiłę myśli załamane

nie może unieść bólu ciężar łzawych modlitw

tu nawet wiatr zawodzi nieskończonym żalem

odchodząc nie szepnęłaś czym smutek ukoić

wszystko z tobą umarło w ciszy myśli kradnę

w piersi ciężko i prosi sekretne łzy policz

wybacz bezsilną słabość noce są koszmarem

w ciszy chciałbym usłyszeć ukochane kroki

roztkliwionej tęsknoty nie uciszą płacze

nie potrafię rozpaczy w poduszkach zagoić

nie można się wyleczyć z miłości rozdanej

czy nie wyczuwasz w Niebie jak tu cisza boli

ramion czułych nie odda pożegnalne amen