Na Tytaniku orkiestra wciąż gra - wiersz

przed świątynią muzyki

barykada

worków z piaskiem

zagrożenie powodzią

a wewnątrz ... Symfonia nr 4

Dymitra Szostakowicza

zamieniła budynek filharmonii

w arkę płynącą po rozszalałym

oceanie

orkiestra grać nie przestaje

w sześćdziesiąt minut cała wieczność

dyrygent niczym demiurg

na dziobie okrętu

stwarza światy ruchem batuty

krwawa historia

ludzkie namiętności

gwałtowność natury

rozsadzają ściany budowli

zakrzywia się czas i przestrzeń

słychać rżenie koni

świst bata

galop tysięcy rumaków

coraz szybszy

corazszybszy

szybszy

szaleństwo w oczach

nozdrza rozdęte

piana toczy się z pysków

strach - pot - krzyk - krew

kakofonia dźwięków

galopada po rozjuszonej tafli

oceanu

przemknęli

uspokaja się rytm serc

coraz ciszej ... coraz wolniej ...

arka unosi się na wodach

potopu

orkiestra niczym zaklęci strażnicy

niebieskich bram

na baczność

chwila jak wieczność

barykada z worków z piaskiem

zagrożenie odeszło

nie na zawsze

orkiestra grać ...