Na Strzałówce - wiersz

Zieleń w sekretnych szeptach zewsząd opromienia,

szelest kojąc wycisza, sennie uspokaja.

Drżą brzozy, skrzypią dęby, tętni życie w trawach,

sycąc się promieniami w urokach zakątka.

Wspinam myśl po wzniesieniu, tonąc w światłocieniach,

frunie ścieżkami głuszy tańczącego lata,

oszołomiony słucham leśnych opowiadań.

Zachwyt wzbił się jak orzeł – szybując, oniemiał.

Szczyt wita ciepłą bryzą, durzy woń igliwia.

Mchy tulą borowiki w pełznący aksamit.

Tumani ptasi koncert, kusi dłoń maliniak.

Serce, błądząc, uległo wielobarwnej magii,

wiatr łaskocze muślinem, unosząc marzenia.

Strzałówka znów urzekła – trudno raj zostawić.