Na dnie duszy - wiersz

Na dnie duszy płonie jak ogarek słońca

czas który znika spalony tęsknotą

i dusza zmartwieniem żyje bez końca

czy miłość jest źródłem czy tylko głupotą?

na dnie duszy przyjaźń skulona w kąciku

zdrętwiała ze strachu że nikt jej ni znajdzie

co kruchym marzeniem choć marzeń bez liku

w ciemności i sama daleko nie zajdzie

na dnie duszy dobra myśl ze złą się miesza

krótkimi spazmami roztapia pragnienia

jej głębin nie zwiedza i nikt nie rozgrzesza

bez wiary nadziei te całopalenia