LIPIEC - wiersz

Lipami miododajnymi pachnie.

Poezją czarnoleską  szumi.

Jest taki z tego dumny,

bo każdy przecież zna:

"Gościu, siądź pod mym liściem..."

posłuchaj brzęczenia pszczół

i w atmosferę renesansu się wczuj,

i żyj jak człowiek renesansu.

Rozmarzył sie Lipiec gorąco.

Rozświetlił promieniami słońca.

Zaczerwienił wiśnie, czereśnie...

Dobry gospodarz

dogląda, jak wszystko rośnie.

Rozpłakał się wreszcie.

Łzy leje promienne, rzęslste.

Deszczowy Lipiec?

Smutny Lipiec deszczowy?

Ale gdzież tam, nie ma mowy!

On rozedrgany, ze szczęścia,

bywa rozpłakany.