Królowa Potępionych - wiersz

idę po padole piekła,

pod moimi stopami

trzaskają ludzkie kości.

Przed moimi nogami

pokładają się potępieni,

prosząc o ułaskawienie,

które nigdy nie będzie im dane.

Płyną czarne łzy z moich oczu,

tworząc rzekę w krainie zmarłych.

Potępieni obmywają w niej

swoje zrozpaczone twarze.

Ubrana w czarną suknię żałobną

opłakuję śmierć swojego człowieczeństwa.

Tak bardzo chciałabym wrócić

do żywych, jednak nie mogę.

Korona Potępionych trzyma mnie

w tym miejscu, i pomyśleć,

że przecież tego chciałam...

Chciałam mieć wszystko.