Kres życia - wiersz

Biegnie przez łąki

ukwiecone kobierce

ku dolinie cieni

wzrok traci ostrość widzenia

język drętwieje w pół słowa

szpony śmierci

zaciskają się na krtani

już nawet krzyknąć nie zdoła

serce ostatkiem sił trzepocze

puls powoli zamiera

dusza ulatuje z ciała

czy trafi do nieba?