Krajobraz po zdradzie - wiersz

Dziś słońce na jej niebie umarło
zagasło jak zdmuchnięta świeca
i choć rozpacz ściska za gardło
chce wyć jak wilk do księżyca.

Pragnie szaty przywdziewać żałobne
niczym Hiob się tarzać w popiele
włosy rwać i rozniecać ognie
by dźwigać żalu zbyt wiele.

I skonała jej dusza w rozterce
ta co imię ma nieśmiertelnej
pozostało wypalone serce
zranione zbrukane lecz wierne.

O szczęśliwaś ty duszo żeś martwa
że skończyło się twoje czekanie
a ta miłość nadziei niewarta
wiecznej śmierci czekać zostanie.