Grób - wiersz

Wyciągam ręce ,lecz cię nie dotykam

Tak bardzo chcę cię przytulić,byś mnie poczuł

Jest mi smutno i zimno mnie przenika

Cień mój wciąż błądzi obok ciebie ciemną nocą

       Pamiętam wieczór,kroki me niepewne

        Blask jasnych świateł i ostry zgrzyt

       Ostry ból w piersiach, nim zdążyłam przebiec

        i ostatni twój pocałunek,nim serce moje przestało bić

Twa rozpacz nie daje mi odejść

i być przy tobie nie mogę

We śnie wciąż widzisz mój pogrzeb

Co dzień wracasz na tę samą ścieżkę

przy moim grobie

        Rozmawiasz do mnie,a wiatr przerywa ciszę

        rozwiewa włosy,łzy twoje osusza

        Choć tego nie czuję,ale jednak słyszę

         bo dzięki miłości wciąż żyje moja dusza

Nim odejdziesz,na  grobie kładziesz białą różę

swym smutnym wzrokiem w me zdjęcie się wpatrujesz

Gdzieś nad drzewami czarne ptaki w górze

zniżają lot z każdym twoim krokiem

         Nim się oddalisz w ciemnej nocy cienie

         moja dusza w żalu pachnąca białym kwiatem

         Tylko wtedy znajdę ukojenie

          kiedy się spotkamy poza całym światem