Głupek - wiersz

Głupek

Uknuł sobie głupek, we łbie,

Zamiast mózgu- że ma kiełbie.

I po wsi się wciąż obnosi,

Że akwarium we łbie nosi.

Często siada u strumyka,

Kędy często pstrąg przemyka.

I prowadzi z nim rozmowę,

Iż ma pełną rybek głowę.

We wsi wszyscy z tego znają,

Kiełbie we łbie, nań wołają,

A on dumnie ją podnosi.

Mówcie kiełbie, mówcie prosi.

Nawet żaby w stawie znają,

Wieczorami z nim kumkają.

A on cicho bez poznaki,

Wrogie włączył żabom raki.

Choć dla żaby rak, pokraka,

Boi się panicznie raka.

Do rozmowy z nim nie siada,

Woli rybkę mieć sąsiada.

Nawet sroka jednooka,

Podejrzała u potoka.

Jak bezmyślne snuł rozmowy,

Garścią wodę lał do głowy.

Wyłożywszy wsio na ławę,

Zyskał złą, lecz zawsze sławę.

I nie ważne - byle jaka,

Dlań jest sława, choć pokraka.

Józef Bieniecki